Wanneer je informatie zoekt over autisme vind je vooral twee soorten documenten: wetenschappelijke literatuur en egodocumenten.
In de wetenschappelijke literatuur vind je vooral beschrijvingen van buitenaf, van de ‘stoornis’. Je vindt misschien wel herkenningspunten, maar die blijven echt aan de buitenkant hangen. Je haalt er vooral uit dat je ‘gestoord’ bent.
Egodocumenten bieden veel meer herkenningspunten, maar geven je wel het gevoel: ‘Tsja, maar hoe zit dat allemaal in elkaar? Waarom herken ik hier zo veel?’
Dit is een boek over autisme, door autisten.
We beschrijven autisme ‘van binnen uit’, aan de hand van veel voorbeelden. Tegelijkertijd zit er een wetenschappelijke basis onder: de Predictive Coding theorie. Op allerlei plekken laat het boek in korte stukjes zien wat er in de hersenen gebeurt, en hoe dat verklaart wat autisme is.
Het doel van het boek is om, voor zowel autisten als niet-autisten (in het boek noemen we niet-autisten neurotypici), inzichtelijk te maken wat autisme betekent, hoe al die losse symptomen die je tegenkomt in beschrijvingen, bij elkaar één logisch geheel vormen.
Ik hoop dat het daarmee gemakkelijker wordt voor neurotypici om empathie te hebben voor autisten, om zich echt te kunnen in leven in het hoofd van een autist. Het boek biedt daarmee een bijdrage aan het oplossen van de ‘double empathy problem’, dat zegt dat het voor neurotypici minstens even lastig is om zich te verplaatsen in iemand die autistisch is als andersom.
Tegelijkertijd biedt het boek voor wie autistisch is een houvast, een verklaring van wat raadselachtig lijkt, en een manier om autisme als onderdeel van je persoonlijkheid te zien, met de erkenning van hoe zwaar het kan zijn, en tegelijkertijd met de erkenning dat je een volwaardig mens bent. Bijzonder is ook dat het boek autisme ‘ontproblematiseert’. Autisme is lastig doordat de maatschappij er niet op is ingericht; autisme is niet inherent een stoornis. Het boek benadrukt dan ook vaak de positieve kanten van autisme.